हीच माझी कहाणी: भाग ४

भाग १: https://hichmajhikahani.blogspot.in/2017/04/blog-post_28.html


भाग २: https://hichmajhikahani.blogspot.in/2017/05/blog-post.html


भाग ३: https://hichmajhikahani.blogspot.in/2017/05/blog-post_12.html

मन अस्वस्थ झालं होतं. सारखा मनात एकच विचार होता की हा रोहन कोण असेल!

आजींचा मुलगा असेल का? किंवा मग नातू? पण मग त्यांनी त्याच्या बद्दल बोलणं का टाळलं असावं? हा रोहन जो कुणी आहे तो आता कुठे असेल? काय करत असेल? की मग... 

मनात भलते सलते विचार येऊ लागले. हे विचारचक्र असंच सुरू राहिलं आणि ह्यातच रात्र सरली पण त्या प्रश्नाचं उत्तर काही सापडेना.

कसं सांगू तुम्हाला
अंतरी माझ्या काय चाललंय ?
घुसमटलेले विचार
अन् मन खवळलंय..

सकाळी आजी नेहमीप्रमाणे देव घरात पूजा करत बसल्या होत्या. मी ही देवासमोर हात जोडले. पूजा झाल्यावर आजींनी बनवलेला गरमागरम नाश्ता केला.

"काय रे समीर, कॉलेज कधीपासून सुरू होणार?

"१ तारखेला होणार. तो पर्यंत जरा आराम"

"बरं. मग आज बाहेर जायचं का फिरायला? बघ म्हणजे जर तुला चालत असेल तर"

"अहो का नाही चालणार. नक्कीच चालेल"

"ठरलं तर मग. आज बाहेर फिरू आणि मग बाहेरच जेवू."

"चालेल"

आम्ही सर्वात आधी सिध्दिविनायक मंदिरात गेलो. तिथून आम्ही मग शिवाजी मंदिरला मस्त नाटक बघितलं. मग तिथून मग आम्ही हॉटेलात जेवलो.

"एक काम करू आता घरी जाऊ आणि मग सायंकाळी शिवाजी पार्काच्या कट्ट्यावर बसू. छान गप्पा मारू"

आजी आज फार उत्साहात आणि आनंदात दिसत होत्या. त्यांना बघून मी ही आनंदात होतो. अर्थात मनाच्या एका कोपऱ्यात 'रोहन कोण' हा प्रश्न होताच. असो.

संध्याकाळी ठरल्या प्रमाणे आम्ही पार्कात गेलो. तिथे कट्ट्यावर बसलो.

"कसा होता मग आजचा दिवस? मजा आली का?" आजींनी विचारलं

"आजचा दिवस खरंच खूप अविस्मरणीय होता. जाम धमाल आली"

"छान. मलाही बरं वाटलं. खूप दिवसांनी मी अशी बाहेर आले. पूर्वी खूप फिरायचे पण मग सगळंच बंद झालं"

" आजी एक प्रश्न विचारू?"

"मला माहिती आहे तुला काय विचारायचं आहे ते. तुला वाटलं असेल की मला समजलं नाही पण सकाळपासून तू जरा अस्वस्थ आहेस हे दिसतंय मला. तुझ्या ह्या अस्वस्थेचं कारण काय त्याचा अंदाज आहे मला. तुला हाच प्रश्न पडला आहे ना की हा रोहन कोण आहे?"

"हो. म्हणजे काल तुम्ही म्हणालात की तुम्ही रोहनशी अशाच गप्पा मारायचा. पण मग हा रोहन कोण हे सांगितलं नाही."

"सांगते.." आजी थोड्या हळव्या झाल्या.

"मी आणि रोहन अशी आमची टीम होती. आम्ही अशाच गप्पा मारायचो. मस्त नाटक सिनेमाला जायचो. फिरायचो. त्याला हे सगळं खूप आवडायचं आणि मलाही. रोहन दिक्षित म्हणजे माझा नातू. छान नातं होतं आमचं. मी ही छान रमायचे त्याच्या सोबत. पण मग त्या काळ्या दिवशी.."

आजी सांगत होत्या आणि तितक्यात माझा फोन वाजला.

to be continued...

- निनाद वाघ